انتظار

آنچه كه از تاريخ نقل شده اين است كه سر بريده و مقدس حضرت ابي عبدالله الحسين(ع) به هنگامي كه در شهر دمشق عبور داده مي شد ، آيه 9 سوره كهف را تلاوت مي كرد: «ام حسبت ان اصحاب الكهف والرقيم كانوا من آياتنا عجبا؛ آيا پنداشته اي كه ياران آن غار و آن سنگ نبشته از نشانه هاي شگفت ما بوده اند؟»
در روايتي آمده است كه هنگامي كه سر امام حسين(ع) را از درختي آويزان كرده اند، از آن سر صداي خواندن آيه«سَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ»شنيده شد.
ودر گزارشي ديگر، در دمشق ، صداي خواندن «لا قوه الا بالله» و«أَنَّ أَصْحابَ الْكَهْفِ وَ الرَّقِيمِ كانُوا مِنْ آياتِنا عَجَباً»شنيده شد. زيد بن ارقم وقتي اين صداها را شنيد گفت: اي فرزند پيامبر خدا! كار تو بسيار شگفت است.(1)
شيخ عباس قمي ، قرائت قرآن توسط سر امام حسين(ع) را به اين صورت آورده است:
قطب راوندي از منهال بن عمرو روايت كرده است كه گفت: به خدا سوگند كه در دمشق بودم، سر مبارك امام حسين(ع) را بر سر نيزه كرده بودند و در پيش روي آن جناب، كسي سوره كهف مي خواند. چون به اين آيه رسيد:«أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْكَهْفِ وَ الرَّقِيمِ كانُوا مِنْ آياتِنا عَجَباً»به قدرت خدا سر مقدس سيد الشهداء(ع) به سخن درآمد و به زبان فصيح گويا، گفت: امر من از قصه اصحاب كهف عجيب تر است.(2)

پي نوشت:
1. مجلسي، بحارالانوار، ج 45، ص 304.
2.قمي ، منتهي الآمال، ج 1، ص 783.