انتظار

به حرمت قلم و قسم آسمانیش می نویسم، ازدل هایی که در انتظار گل نرگس شکفته شدند ، از دست هایی که گویی آسمان را در آغوش گرفته اند ، و با ابر چشمانشان و دُرّ سخنانشان از پروردگار عظیم و قادر خود کسی را درخواست می کنند که می دانند تمام غم هایشان با آمدنش پایان می یابد.از بغض های در گلو شکسته، از باران زلال چشم های ابری و از غم های بی پایان بشریت، باید نوشت تا دیگران بدانند که باید در انتظار چه کسی بود؟

آقا جان…

دلم برای ورود تو لحظه شماری میکند و حنجره ام تو را صدا میزند،تو که تجلی عشقی، قنوتم را طولانی میکنم تا تو نیمه شبی برای اجابت آن دعا کنی.

هر روز چراغ دلم را با “جامعه کبیره” روشن میکنم و سفره ی افطارم را با “آل یاسین” و “عهد” زینت میکنم. برای ظهور تو هرروز پای درد “کمیل” مینشینم. نمیدانم آخرین ایستگاه “توسل” چه هیجانی دارد که مرا باخودتا آن سوی فاصله ها میبرد و صبح آدینه چه صفایی دارد که آسمانش پر از “ندبه” است